poema Günəş batır asta-asta... Soyuq fevral günəşinin şəfəqləri Parıldayır göy üzündə. Topa-topa, qıpqırmızı bulud üzür, Mavi səma dənizində. Üzücü bir sükut çöküb, Qarabağın dağlarına. Elə bil ki, dünya dönüb, O əminlik çağlarına. Səngərlərdə Döyüşçülər narahatdı, Xocalıda Belə sükut olmamışdı

Bu gediş bir yuxu idi, Yoxsa məndən qaçmazdın sən, Xəyalımın səmasından Ulduz kimi uçmazdın sən, Gözlərimə gizli-gizli, Boylanaraq sözlü-sözlü, Başımıza sizli-bizli, Belə oyun açmazdın sən. İndi nədi bu minnətin? Olsa da min can möhnətin, Yaxasına məhəbbətin Hicran gülü sancmazdın sən. Vahid,